آزمایش آنتی ژن اولیه (EA) چیست؟ هرآنچه که باید از آن بدانید!

ویروس اپشتین بار (EBV) ، که به عنوان ویروس تبخال انسانی 4 نیز شناخته می شود ، یک ویروس گاما تبخال است که فقط در انسان رخ می دهد. آزمایشات آزمایشگاهی می توانند به تشخیص اینکه آیا فرد مستعد ابتلا به عفونت EBV می باشد یا دارای این عفونت در گذشته بوده است، کمک کنند.

آنتی ژن کپسیدی ویروسی (VCA)

IgM ضد VCA در اوایل عفونت EBV ظاهر می شود و معمولاً در عرض چهار تا شش هفته از بین می رود.
IgG ضد VCA در مرحله حاد عفونت EBV ظاهر می شود ، در دو تا چهار هفته پس از شروع به اوج خود می رسد ، کمی کاهش می یابد و سپس تا پایان عمر فرد ادامه می یابد.

آنتی ژن اولیه (EA)

IgG ضد EA در مرحله حاد بیماری ظاهر می شود و به طور کلی پس از سه تا شش ماه به سطوح غیرقابل تشخیص می رسد. در بسیاری از افراد ، تشخیص آنتی بادی به EA نشانه عفونت فعال است. با این حال ، 20 درصد از افراد سالم ممکن است سالها آنتی بادی علیه EA داشته باشند.

آنتی ژن هسته ای EBV (EBNA)

آنتی بادی EBNA ، که توسط آزمایش استاندارد ایمونوفلورسنت تعیین می شود ، در مرحله حاد عفونت EBV دیده نمی شود ، اما به آرامی دو تا چهار ماه پس از شروع علائم ظاهر می شود و تا پایان عمر فرد ادامه می یابد. سنجش ایمونواسی آنزیمی EBNA ممکن است نتایج مثبت کاذب را گزارش دهد.

آزمایش مونوسپات

آزمایش Monospot برای استفاده عمومی توصیه نمی شود. آنتی بادی های شناسایی شده توسط Monospot می توانند در شرایطی غیر از مونونوکلئوز عفونی ایجاد شوند. علاوه بر این ، مطالعات نشان داده اند که Monospot هم نتایج مثبت کاذب و هم منفی منفی تولید می کند. به عنوان مثال ، آنتی بادی های هتروفیل شناسایی شده توسط Monospot اغلب در کودکان مبتلا به مونونوکلئوز عفونی وجود ندارد. در بهترین حالت ، آزمایش مونوسپات ممکن است نشان دهد که فرد یک مورد معمولی از مونونوکلئوز عفونی دارد ، اما وجود عفونت EBV را تأیید نمی کند.

تفسیر آزمایشات آنتی بادی EBV

آزمایش آنتی بادی EBV معمولاً برای تشخیص مونونوکلئوز عفونی لازم نیست. با این حال ، ممکن است برای تشخیص علت بیماری در افرادی که مورد معمول مونونوکلئوز عفونی ندارند یا بیماریهای دیگری که می توانند ناشی از عفونت EBV باشند ، وجود داشته باشد ، آزمایشات آنتی بادی خاصی مورد نیاز باشد. علائم منونوکلئوز عفونی به طور کلی ظرف چهار هفته برطرف می شود. اگر فرد بیش از شش ماه بیمار است و تشخیص آزمایشگاهی عفونت EBV را تایید نکرده است ، سایر علل بیماری مزمن یا سندرم خستگی مزمن باید در نظر گرفته شود.

تفسیر آزمایشات آنتی بادی EBV و تشخیص عفونت EBV به شرح زیر خلاصه می شود:

حساسیت به عفونت
اگر آنتی بادی های VCA نداشته باشند ، افراد مستعد ابتلا به عفونت EBV هستند.
عفونت اولیه (جدید یا اخیر)

اگر افراد دارای IgM ضد VCA اما آنتی بادی نسبت به EBNA نداشته باشند ، دارای عفونت اولیه EBV هستند. سایر نتایج که به شدت نشان می دهد عفونت اولیه است ، افزایش یا افزایش سطح IgG ضد VCA و عدم وجود آنتی بادی به EBNA پس از حداقل چهار هفته بیماری است. رفع بیماری ممکن است قبل از ظاهر شدن سطح آنتی بادی تشخیصی رخ دهد. در موارد نادر ، افراد مبتلا به عفونت EBV فعال ممکن است آنتی بادی های اختصاصی EBV قابل تشخیص نداشته باشند.

عفونت در گذشته

وجود آنتی بادی ها نسبت به VCA و EBNA نشان دهنده عفونت قبلی (از چند ماه تا چند سال قبل) است. از آنجا که بیش از 90 adults از بزرگسالان به EBV آلوده شده اند ، اکثر بزرگسالان آنتی بادی های EBV را از عفونت سالها قبل نشان می دهند. سطوح بالای یا بالا آنتی بادی ممکن است سالها وجود داشته باشد و تشخیص عفونت اخیر نیست.

آزمایش نمونه های سرم فاز حاد و دوره نقاهت برای تمایز بین عفونت های EBV اخیر و گذشته مفید نیست. در بیشتر موارد ، پاسخ آنتی بادی به سرعت در طول عفونت اولیه EBV رخ می دهد. یافته های بالینی مونونوکلئوز عفونی همراه با ظهور آنتی بادی های IgG و IgM ضد VCA رخ می دهد. با این حال ، الگوی آنتی بادی قبل از ظاهر شدن علائم پایدار نیست.