چگونه دیابت میتواند باعث افزایش خطر سرطان شود
سالهاست که دانشمندان در تلاشند یک راز پزشکی را حل کنند : چرا افراد مبتلا به دیابت نوع 1 یا نوع 2 دارای افزایش خطر ابتلا به برخی از انواع سرطان ها میباشند؟ امروز ، محققان توضیحی احتمالی راجع به این دو نوع دیابت گزارش می دهند. آنها دریافتند که در این افراد DNA متحمل آسیب بیشتری میشود و در مواردی که قند خون بیشتر از حد طبیعی باشد ، در مقایسه با زمانی که قند خون در حد نرمال و سالم است ، به میزان کمتری ترمیم میشود و در نتیجه این امر خطر ابتلا به سرطان افزایش میابد.
محققان نتایج خود را در پاییز 2019 در انجمن شیمی آمریکا (ACS) ارائه می دهند.
دکتر John Termini می گوید : " مدتهاست که مشخص شده مبتلایان به دیابت به میزان 2.5 برابر بیشتر افزایش خطر ابتلا به برخی سرطانها را دارند." این سرطان ها شامل سرطان تخمدان ، پستان ، کلیه و ... میباشند. " با افزایش شیوع دیابت ، احتمالاً میزان سرطان نیز افزایش می یابد."
دانشمندان گمان می كنند كه افزایش خطر ابتلا به سرطان برای دیابتی ها ناشی از اختلال در تنظیم هورمونها میباشد. ترمینی توضیح می دهد : " در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 ، انسولین آنها به طور مؤثر گلوکز را به داخل سلولها حمل نمیکند." "بنابراین پانکراس انسولین بیشتر و بیشتری تولید می کند و افراد آنچه را که هایپر انسولینمی نامیده می شود دریافت می کنند." هورمون انسولین علاوه بر کنترل سطح قند خون ، می تواند رشد سلول را تحریک کند که احتمالاً منجر به سرطان می شود. بعلاوه ، اکثر مبتلایان به دیابت نوع 2 دچار اضافه وزن هستند و بافت چربی اضافی آنها میزان هورمون های چربی بیشتری نسبت به افراد با وزن سالم تولید می کند. این هورمون ها باعث ایجاد التهاب مزمن می شوند که با سرطان ارتباط دارد. Termini می گوید : "رایج ترین ایده این است که افزایش خطر سرطان مربوط به هورمون ها است." " این احتمالاً بخشی از آن است ، اما شواهد محکمی در دست نیست."
Termini که در شهر امید ، مرکز تحقیقات و درمان سرطان و دیابت ، کار میکند ، ایده دیگری داشت. وی این سوال را طرح کرد که آیا بالا رفتن سطح قند خون در دیابت می تواند به DNA آسیب رسانده ، ژنوم را ناپایدار کرده و منجر به سرطان شود. بنابراین Termini و همکارانش در کشت بافت و مدلهای جوندگان مبتلا به دیابت به دنبال نوع خاصی از آسیب در قالب بازهای DNA تغییریافته شیمیایی که به عنوان ترکیب های اضافی شناخته میشوند ، بودند. در واقع ، آنها یک ترکیب اضافی DNA به نام N2-(1-carboxyethyl)-2'-deoxyguanosine یا CEdG را یافتند که در مدلهای دیابتی بیشتر از سلولهای طبیعی وجود داشت. علاوه بر این ، سطح بالای گلوکز با فرآیند سلولی اصلاح DNA تداخل دارد. Termini می گوید : " قرار گرفتن در معرض سطح بالای گلوکز منجر به ایجاد ترکیبات اضافی DNA و سرکوب ترمیم آنها می شود که این دو موضوع می توانند باعث بی ثباتی ژنوم و سرطان شوند."
به تازگی ، Termini و همکارانش یک مطالعه بالینی که سطح CEdG و همتای آن در RNA (CEG) را در مبتلایان به دیابت نوع 2 اندازه گیری میکند ، به اتمام رساندند. مثل موش ها ، افراد مبتلا به دیابت نسبت به افراد فاقد این بیماری به طور قابل توجهی میزان CEdG و CEG بالاتری داشتند.
اما تیم در آنجا متوقف نشد. آنها می خواستند دلایل مولکولی عدم ترمیم مناسب ترکیبات اضافه سلولها را مشخص کنند. آنها دو پروتئین را که به نظر می رسید درگیر هستند شناسایی کردند : فاکتور رونویسی HIF1α و پروتئین سیگنالینگ mTORC1 ، که هر دو فعالیت کمتری در دیابت نشان دادند. HIF1α چندین ژن درگیر در فرآیند ترمیم را فعال می کند. ترمینی می گوید : "ما دریافتیم که اگر HIF1α را در یک محیط با گلوکز بالا تثبیت کنیم ، ترمیم DNA را افزایش داده و آسیب DNA را کاهش می دهیم." " و mTORC1 در واقع HIF1α را کنترل می کند ، بنابراین اگر mTORC1 را تحریک کنیم ، HIF1α را تحریک کرده ایم. "
طبق گفته های Termini ، چندین داروی تحریک کننده HIF1α یا mTORC1 پیش از این نیز وجود داشته اند. محققان قصد دارند ببینند كه آیا این داروها خطر ابتلا به سرطان را در مدلهای حیوانات دیابتی كاهش می دهند یا خیر ، اگر اینگونه باشد ، این داروها را در انسان آزمایش می كنند. Termini خاطرنشان می کند که متفورمین ، یک داروی رایج دیابت که به کاهش قند خون کمک می کند ، ترمیم DNA را نیز تحریک می کند. وی می گوید : "ما در حال آزمایش متفورمین در ترکیب با داروهایی هستیم که به طور خاص HIF1α را تثبیت کرده یا سیگنالینگ mTORC1 را در مدل های حیوانات دیابتی تقویت می کنند." در ضمن ، یک راه فوری برای بیماران دیابتی به منظور کاهش خطر ابتلا به سرطان ، کنترل بهتر قند خون توسط این افراد میباشد . ترمینی می گوید : " این به نظر راه حل ساده ای میباشد ، اما حفظ کنترل قند برای اکثر افراد بسیار دشوار است."
