استرس مغز را تغییر می دهد

نتایج یک مطالعه جدید و تصویربرداری از مغز ، ممکن است به سؤالی بزرگ در مورد چگونگی تغییر مغز توسط استرس پاسخ دهد. محققان با استفاده از ترکیب ویرایش ژنتیکی و اسکن مغز موش ، دریافته اند که استرس باعث ایجاد آبشار شیمیایی می شود که به طور اساسی نوع برقراری ارتباط شبکه های مغزی را تغییر می دهد و این نتایج می توانند درک ما را از اختلالات اضطرابی در انسان ارتقا دهند.

هدف از وجود استرس ، آماده سازی ما برای واکنش به خطر است. هر چیزی که مغز آن را  به عنوان تهدید تلقی کند ،  باعث می شود شبکه های مغزی متعددی همگام شده و با هم ارتباط برقرار کنند ، همه اینها فقط در کسری از ثانیه اتفاق می افتند. با فعالیت این سیستم ها ، ما برای نجات از تهدید ، تصمیم فوری میگیریم.

اما چه چیزی برقراری ارتباط همه شبکه های مغزی را تسهیل می کند؟ پاسخ این سوال دشوار در مغز انسان قرار دارد ، زیرا برای پاسخ به این سوال به بررسی عملکرد مغز در کسری از ثانیه در زمان مواجه شدن با تهدید نیاز داریم.  

برای کمک به حل مشکل به دوستان خود یعنی موش ها مراجعه میکنیم . محققان طیفی از مطالعات قبلی را دنبال کردند و احتمال اینکه  نوروترانسمیتر نورآدرنالین (با نام مستعار نوراپی نفرین ، ماده شیمیایی که حین استرس در مغز ترشح میشود) به عنوان تسهیل کننده احتمالی باعث ایجاد ارتباط بین شبکه های مغزی شود را صفر دانستند. قضیه این بود که آنها مغزهای جوندگان را از نظر ژنتیکی دستکاری کردند تا بتوانند کنترل انتخابی ترشح نورآدرنالین را در دست بگیرند (در مغز انسان امکان پذیر نیست). هنگام کنترل جریان شیمیایی ، آنها مغز موش ها را با استفاده از fMRI اسکن کردند تا ببینند چه اتفاقی خواهد افتاد.

و آنچه اتفاق افتاد ، بسیار شگفت انگیز بود. ترشح نورآدرنالین مغز موشها را "بازنویسی" کرد و به شبکه های مختلف مغزی امکان برقراری ارتباط فوری را داد. اما انتقال دهنده عصبی فقط ارتباط را تسهیل نکرد ، بلکه ارتباطات عصبی را فراتر از انتظارات هر کسی بازنویسی کرد.Valerio Zerbi ، نویسنده اول این مطالعه و متخصص تصویربرداری مغز از دانشگاه زوریخ ، گفت : " من نمیتوانم باور کنم که شاهد چنین تاثیرات قوی بودیم."

محققان قوی ترین تاثیرات بازنویسی را در نواحی از مغز که مسئول پردازش محرک های حسی ( برای مثال حس شنوایی و بینایی ) بودند و آمیگدال ، مرکز سیستم پاسخ به تهدید مغز ، یافتند.

این مطالعه بخشی از اطلاعات در مورد پاسخ به تهدید است که می تواند بیشترین نوید را برای درک بهتر آنچه استرس برای مغز ما دارد ، داشته باشد.

حقیقت این است که این آزمایش در موش ها انجام شده است ، پویایی ویژه مورد بررسی در این آزمایش احتمالا بین ما و همتایان جونده ما کاملا مشابه باشد. اگر نورآدرنالین همانطور که مغز موش را بازنویسی میکند ، مغز انسان را نیز بازنویسی کند ، این امکان وجود دارد که تاثیرات استرس طولانی مدت عمیق تر از آنچه تشخیص دادیم باشد.تحقیق پیشین ترشح نورآدرنالین را به تغییرات ارتباطات مغز مرتبط ساخته است اما به نظر میرسد که احتمالا ما میزان این تاثیرات را  دست کم گرفته بودیم ، بویژه در یک بخش کوچک اما قدرتمند مغزمان که در مرکز اختلالات اضطراب قرار دارد : آمیگدال.

حداقل ، این پژوهش ، درهای جدیدی را برای درک بهتر تأثیر استرس حاد و مزمن بر مغز باز می کند ، و می تواند راه های جدیدی را برای بررسی اختلالات اضطرابی ، که اکنون شایع ترین اختلالات سلامت روان در سراسر جهان هستند ، روشن کند.این مطالعه در مجله Neuron منتشر شد.