COVID-19 در کشورهای فقیرتر جهان چگونه کنترل می شود؟

بیماری همه گیر COVID-19 تاکنون تأثیر بیشتری در کشورهای ثروتمندتر از کشورهای فقیرتر داشته است. اکنون حدود هفت میلیون مورد COVID-19 در جهان گزارش شده است که تعداد کشته ها به 500000 نفر می رسد. آمریکای شمالی و اروپای غربی بیش از دو سوم این مرگ ها را به خود اختصاص داده است. آفریقا نزدیک به 7000 کشته گزارش داده است ، در حالی که تعداد کشته ها در آسیا در حال حاضر نزدیک به 44000 و در آمریکای لاتین حدود 70،000 است. برزیل 45000 مورد مرگ را گزارش کرده و تعداد آنها به سرعت در حال افزایش است.

با این وجود ، اختلاف بین کشورها با اختلاف تعداد افرادی که از نظر ویروس کرونا مورد آزمایش قرار گرفته اند ، مختل می شود: نیوزیلند بیش از 53 مورد را در هر 1000 نفر آزمایش کرده است ، اما در هند و اندونزی به ترتیب فقط 2.05 و 0.64 از هر 1000 نفر آزمایش شده است. نسبت تستهای مثبت نیز بین کشورها متفاوت است: در نیوزیلند 0.23 مثبت و در هند و اندونزی به ترتیب 0.09 و 0.08 مثبت بود. این ممکن است نرخ پایین تری از انتقال را در حال حاضر در هند و اندونزی نشان دهد ، یا می تواند تفاوت در نوع افراد مورد آزمایش را منعکس کند.

دلیل احتمالی دیگر این اختلافات این است که کشورهایی که تعداد آلودگی ظاهراً کمی دارند در مراحل ابتدایی اپیدمی خود قرار دارند و این نشان می دهد که هنوز وضعیت بدتری در انتظار است. در حال حاضر نشانه هایی وجود دارد که انتقال ویروس در حال افزایش است: کشورها در آفریقا همزمان با تسریع در تعداد کل موارد در سراسر قاره ، شاهد افزایش عفونت ها در آن سوی شهرهای پایتخت به مناطق روستایی هستند.

از آنجا که کشورهای کم درآمد و متوسط ​​بیش از نیمی از جمعیت جهان را تشکیل می دهند ، حل این عدم قطعیت ها برای سلامت جهانی از اهمیت حیاتی برخوردار است. کاربر گرامی شما میتوانید آزمایش کرونا را در منزل با کاهش خطر ابتلا به کرونا انجام دهید، کافیست برروی لینک تست کرونا در منزل کلیک کنید.

چگونه تجربه COVID-19 بین کشورها متفاوت است؟

حتی در کشورهایی که سیستم های بهداشتی منظمی دارند ، پاسخ COVID-19 بیشتر به "مسطح کردن منحنی" متمرکز شده است: یعنی نگه داشتن تعداد روزانه موارد در سطحی که توسط سرویس های بهداشتی قابل کنترل باشد - به ویژه تعداد افرادی که نیاز به مراقبت های ویژه دارند انجام این کار در کشورهایی که تخت بیمارستان کمتر ، کارگر بهداشت کمتر و تجهیزات پزشکی کمتری دارند ، دشوارتر است. به عنوان مثال ، سوئیس دارای 4.7 تخت بیمارستان به ازای هر 1000 نفر جمعیت ، در حالی که در هند 0.55 و در نیجریه 0.9 است. اگر ویروس در کشورهای فقیر و غنی به یک اندازه عفونی باشد ، تعداد مرگ ناشی از COVID-19 که صرفاً ناشی از عدم دسترسی به مراقبت های پزشکی نجات دهنده زندگی است می تواند به میلیون ها نفر برسد.

فشار COVID-19 بر سیستم های بهداشتی همچنین می تواند در جمعیت های دارای میزان بالای بیماری های دیگر ، مانند دیابت نوع 2 ، بیماری های قلبی عروقی و فشار خون بالا ، که به نظر می رسد با بیماری شدیدتر COVID-19 همراه است ، بیشتر باشد. از هر 5 نفر مبتلا به دیابت حدود 4 نفر در کشورهای کم درآمد و متوسط ​​زندگی می کنند. همین امر در مورد بیماری های قلبی عروقی صدق می کند.

جلوگیری از انتقال ویروس در جوامعی که به آب تمیز برای شستن دست دسترسی ندارند ، یا شرایط تنگ زندگی ، فاصله فیزیکی را تقریباً غیرممکن می کند ، دشوارتر است. جمعیت حیدرآباد هند مشابه لندن است اما در هر کیلومتر مربع چهار برابر جمعیت حیدرآباد زندگی می کند. خطر انتقال به ویژه در شهرهای دارای زاغه های شلوغ شهری مانند لاگوس در نیجریه یا کراچی در پاکستان بسیار زیاد است.

از طرف دیگر ، برخی از عواملی وجود دارد که انتظار می رود تأثیر COVID-19 را در کشورهای با درآمد کم و متوسط ​​کاهش دهد: این کشورها به طور معمول جمعیت جوانی دارند و خطر بیماری شدید یا مرگ در کودکان نسبتاً کم است. و بزرگسالان جوان. بنابراین ، حتی اگر این کشورها به موارد بیشتری از COVID-19 مبتلا شوند ، نسبت کمتری می میرد.

برنامه های کنترل در کشورهای فقیرتر

بسیاری از کشورهای فقیرتر استراتژی های "قفل" را مانند استراتژی های شرق آسیا و اروپا معرفی کرده اند: بستن مرزهای زمینی ، ممنوع کردن پروازهای بین المللی و داخلی ، محدود کردن فعالیت های تجاری به خدمات ضروری و اعمال محدودیت در حرکت ، از جمله منع رفت و آمد. چندین کشور در آفریقا ، مانند آسیا و اکنون اروپا ، ماسک صورت را در فضاهای عمومی اجباری کرده اند ، اقدامی که احتمالاً انتقال را کاهش می دهد.