دانشمندان در حال طراحی آزمایش خونی هستند که میتواند طول عمر را پیش بینی کند

توانایی پیش بینی مدت زمان زندگی یک فرد در طرح برنامه های درمانی به پزشکان کمک می کند. یک مطالعه جدید که به بررسی نشانگرهای زیستی در خون پرداخته است، به این نتیجه رسید که تخمین دقیق تر مرگ و میر به زودی امکان پذیر میشود.در موقعیت فعلی ، پزشکان می توانند با کمی دقت مرگ و میر را در سال آخر زندگی پیش بینی کنند.

با این حال ، پیش بینی مرگ برای مدت زمان طولانی تر - مثلا 5 تا 10 سال - هنوز امکان پذیر نیست.

گروهی از دانشمندان که به تازگی مقاله ای را در مجله Nature Communications منتشر کرده اند ، امیدوارند که اکنون در مسیر ایجاد یک ابزار پیش بینی کننده قابل اعتماد باشند.

آنها معتقدند که یک آزمایش خون ممکن است روزی بتواند احتمال این که کسی 5 یا 10 سال دیگر زندگی میکند یا خیر را پیشبینی کند. این نویسندگان توضیح می دهند که این امر به پزشکان کمک می کند تا تصمیم های درمانی مهمی را بگیرند.

به عنوان مثال ، آنها قادر خواهند بود تشخیص دهند که آیا یک فرد با سن بالا به اندازه کافی سالم است تا توانایی جراحی را داشته باشد یا افرادی که نیاز بیشتری به مداخله پزشکی دارند را شناسایی میکنند.

آزمایشی مانند این ممکن است همچنین برای آزمایشات بالینی سودمند باشد : دانشمندان میتوانند چگونگی تأثیر مداخلات درمانی بر خطر مرگ و میر را بررسی کنند بدون اینکه مجبور به انجام آزمایشاتی باشند که باعث مرگ افراد میشوند.دانشمندان خون را برای جستجوی عوامل نشان دهنده میزان خطر مرگ آزمایش میکنند.

پیش بینی طول عمر

در حال حاضر ، دو عامل فشار خون و میزان كلسترول می توانند به پزشكان نشانه ای از طول عمر احتمالی فرد را بدهند. با این حال ، در بزرگسالان مسن تر ، این معیار ها  کمتر مفید میباشند.برعکس ، برای افراد در سن 85 سالگی یا بالاتر ، فشار خون بالاتر و کلسترول بالاتر با خطر کمتر مرگ و میر مرتبط هستند.

دانشمندان دانشگاه برونل لندن در انگلستان و مرکز پزشکی دانشگاه لیدن در هلند تلاش کردند تا هرگونه نشانگر زیستی موجود در خون را که ممکن است برای رفع این مشکل کمک کند ، شناسایی کنند.

مطالعه آنها بزرگترین در نوع خود است ، داده های مربوط به 44.168 نفر در سنین 18تا109 سال را جمع آوری کرده اند. در دوره پیگیری مطالعه ، 5.512 نفر از این افراد درگذشتند.

این تیم در ابتدا مارکرهای متابولیکی مرتبط با مرگ و میر را شناسایی کردند. بر اساس این اطلاعات ، آنها یک سیستم امتیازدهی را ایجاد کردند تا پیش بینی کنند چه زمانی ممکن است یک نفر از دنیا برود.

در مرحله بعد ، محققان قابلیت اطمینان سیستم امتیاز دهی را با یک مدل مبتنی بر فاکتورهای خطر استاندارد مقایسه کردند. برای انجام این کار ، آنها داده های مربوط به 7.603 نفر دیگر را مطالعه کردند  که 1،213 نفر از آنها در طول پیگیری فوت کردند.

متابولیت های مرگ

محققان پس از کم کردن لیست طولانی متابولیتها ، بر روی 14 نشانگر زیستی مستقل مرتبط با مرگ و میر متمرکز شدند.غلظت بالاتر برخی ازاین 14 نشانگر زیستی از جمله هیستیدین ، لوسین و والین با کاهش مرگ و میر همراه است.برعکس ، داشتن غلظتهای کمتر دیگر نشانگر ها - مانند گلوکز ، لاکتات و فنیل آلانین - با افزایش مرگ و میر همراه است.

این دانشمندان نشان دادند كه تلفیق میزان نشانگرهای زیستی می تواند مرگ و میر را به طور یکسان در مردان و زنان پیش بینی كند. آنها همچنین یافته های خود را در چندین گروه سنی آزمایش کردند و نتیجه گرفتند که " تمام 14 نشانگرزیستی همراهی ثابتی با مرگ و میر در تمام اقشار نشان می دهند."

نشانگرهای زیستی که آنها شناسایی کردند در طیف گسترده ای از فرآیندهای بدن از جمله تعادل مایعات و التهاب دخیل هستند. همچنین ، دانشمندان پیش از این در مطالعات قبلی اکثر آنها را با خطر مرگ و میر مرتبط دانسته اند.با این حال ، این اولین بار بود که محققان قدرت پیش بینی کننده را در یک مدل ترکیبی نشان دادند.

این مطالعه فقط گام بعدی در طول مسیری است که می تواند به آزمایش خون قابل استفاده منجر شود. با این حال ، نویسندگان این مطالعه امیدوار شدند :" نمره مبتنی بر این 14 نشانگر زیستی و جنسیت منجر به بهبود پیشبینی خطر در مقایسه با نمره بر اساس عوامل خطر قبلی شد."

مسیری طولانی در پیش است

در این مطالعه محدودیت هایی نیز وجود دارد. به عنوان مثال ، دانشمندان فقط قادر به تجزیه و تحلیل صدها از هزاران متابولیت موجود در سرم انسانی بودند.

نویسندگان پیشبینی می کنند که متابولیت های بیشتری در تجزیه و تحلیل های آینده شناسایی میشوند  و منجر به شناسایی بسیاری از نشانگرهای مرتبط با مرگ و میر دیگر شده و از این رو ، پیش بینی خطر بهبود می یابد.

نویسنده همکار این مطالعه ، Fotios Drenos ، میگوید : " این امید وجود دارد که در آینده نه چندان دور بتوانیم نشانگرهای زیستی قابل اصلاح را شناسایی کنیم ، شاید با کمک به افراد در بهبود سبک زندگی یا از طریق دارو ، خطر مرگ را قبل از وخامت جدی برای سلامت کاهش دهیم."

اگرچه این آزمایش دقیق برای استفاده عموم مردم مناسب نخواهد بود ، اما در نهایت می تواند به همان روش آزمایش ژنتیک ، در حوزه عمومی راه پیدا کرده و در آن تحول ایجاد کند.

شاید در آینده این سؤال مطرح نباشد ، " چه مدت زندگی خواهم کرد؟ " ، بلکه ، به جای آن این سوال وجود خواهد داشت ، " آیا می خواهم بدانم؟ "