LDH یک آنزیم داخل سلولی می باشد که در سلول های بسیاری از بافت های بدن به خصوص در کلیه ها، عضلات اسکلتی، قلب، کبد، RBC ها، مغز و ریه ها وجود دارد. LDH در سرتاسر بدن وجود دارد، در نتیجه سطوح LDH توتال نمی تواند شاخص اختصاصی برای یک بیماری خاصی یا نشان دهنده ی آسیب وارده بر عضو خاصی باشد.
5′ - نوکلئوتیداز، CPK، ALT، AST، LAP، ALP و GGTP.
این آزمایش نیازی به ناشتایی و محدودیت رژیم غذایی ندارد.
LDH یک آنزیم داخل سلولی می باشد که در سلول های بسیاری از بافت های بدن به خصوص در کلیه ها، عضلات اسکلتی، قلب، کبد، RBC ها، مغز و ریه ها وجود دارد. LDH در سرتاسر بدن وجود دارد، در نتیجه سطوح LDH توتال نمی تواند شاخص اختصاصی برای یک بیماری خاصی یا نشان دهنده ی آسیب وارده بر عضو خاصی باشد. وقتی که سلول های حاوی LDH دچار آسیب یا بیماری می شوند، تخریب می شوند و LDH به خون ریخته می شود و سطح آن افزایش می یابد. مقدار LDH اندازه گیری شده نشان دهنده ی LDH توتال می باشد.
پانکراتیت، بیماری یا آسیب منتشر (مانند بیماری کلاژن، فشار خون پایین، گرمازدگی و شوک)، تومورهای بدخیم توپر پیشرفته، حالات نئوپلاستیک، تومورهای بیضه (دیس جرمینوماها، سمینوما)، لنفوم و سایر تومورهای سیستم رتیکولواندوتلیال (RES)، بیماری کبدی (مانند سیروز فعال، نئوپلاسم، هپاتیت)، بیماری ریوی (مانند امبولی، CHF، پنومونی، سکته)، MI، بیماری RBC (تخریب RBC ناشی از درچه های مصنوعی قلب، آنمی همولیتیک یا مگالوبلاستیک)، بیماری و آسیب عضله اسکلتی (مانند ورزش شدید اخیر، ترومای عضلانی، دیستروفی عضلانی)، بیماری پارانشیمی کلیه (مانند نکروز توبولی حاد، رد پیوند کلیه، سکته، گلومرولونفریت) و ایسکمی و سکته روده کوچک می توانند سبب افزایش LDH شوند.
داروهایی چون آسپیرین، کلوفیبرات، فلوراید ها، میترامایسین، مواد مخدر، پروکائین آمید، الکل، داروهای بیهوشی و اسکوربیک اسید می توانند سبب کاهش LDH شوند و در مقابل ورزش شدید می تواند سبب افزایش LDH توتال گردد. همچنین به دلیل وجود LDH در RBC ها، همولیز موجب افزایش کاذب سطح LDH میگردد.
توتال LDH
مقادیر خارج از محدوده نرمال