آزمایش بیلی روبین

آزمایش بیلی روبین

Bilirubin

آزمایش های مرتبط

• ′5 – نوکلئوتیداز
• ALT
• AST
• ALP
• LDH
• CBC 
• هاپتوگلوبین

شرایط نمونه گیری

در این تست بسته به روش آزمایش ناشتایی، متغیر می باشد. در بعضی از روش ها نیاز به NPO بودن بیمار از نیمه شب قبل از آزمایش دارند، همچنین مصرف آب بلامانع می باشد. 

تفسیر آزمایش بیلی روبین

در کبد صفرایی که تشکیل می شود اجزاء زیادی از جمله، کلسترول، فسفولیپیدها، نمک های صفراوی، آب، بیکربنات و بیلی روبین دارد. متابولیسم بیلی روبین با تخریب RBC ها در سیستم رتیکولواندوتلیال (بیشتر در طحال) شروع می شود. هموگلوبین از RBC ها آزاد و به دو قسمت، هم و گلوبین تجزیه می شود. بعد از آن هم به بیلی وردین کاتابولیزه و بیلی وردین به بیلی روبین تبدیل خواهد شد. این آزمایش برای بررسی عملکرد کبد استفاده می شود. جزئی از بررسی بالغین مبتلا به آنمی های همولیتیک و نوزادان مبتلا به یرقان است. یرقان به علت تغییر رنگ بافت های بدن در اثر سطوح خونی بالا و غیر طبیعی بیلی روبین می باشد. این تغییر رنگ به زردی زمانی شناسایی می شود که بیلی روبین توتال سرم به میزان بالاتر از 2/5 mg/dl برسد. سطوح بالای بیلی روبین خون در نوزادان معمولا با نور درمانی بر طرف می گردد و معاجه می شود.

دلایل افزایش

 کلستاز ناشی از دارو، سندرم روتور، سنگ های صفراوی، سندرم دابین – جانسون، متاستاز شدید کبد و انسداد مجرای خارج کبدی سبب افزایش میزان بیلی روبین کنژوگه (مستقیم) می شوند، هپاتیت، سیروز، عفونت، اریتروبلاستوز جنینی، آنمی سلول داسی، یرقان همولیتیک، آنمی پرنیشیوز، هایپربیلی روبینمی نوزادی، واکنش ناشی از تزریق خون، بهبود هماتوم شدید و تزریق خون به مقدار زیاد موجب افزایش سطوح بیلی روبین غیر کنژوگه (غیر مستقیم) می گردند و همچنین سندرم روتور، کلستاز ناشی از دارو، سنگ های صفراوی، سندرم دابین – جانسون، انسداد مجاری خارج کبدی و متاستاز شدید به کبد سبب افزایش سطوح بیلی روبین ادرار می شوند.

داروها و عوامل مداخله گر

آزاتیوپرین، اسید اسکوربیک، دارو های ضد مالاریا، آلوپورینول، استروئید های آنابولیک، آنتی بیوتیک ها، کلرپروپامید (دیابینس)، عوامل کولینرژیک، دکستران، کدئین، مپریدین، اپی نفرین، دیورتیک ها، اسید نیکوتینیک (دوزهای بالا)، مورفین، متوترکسات، متیل دوپا، مهارکننده های منوآمین اکسیداز، قرص های ضد بارداری، فنوتیازین، کینیدین، ریفامپین، سالیسیلات ها، سولفونامیدها، استروئیدها، ویتامین A و تئوفیلین داروهایی هستند که سبب سطح خونی بالای بیلی روبین می شوند و استروئیدها، سولفونامیدها، فنازوپیریدین (پیریدیوم)، آلوپورینول، قرص های ضد بارداری، آنتی بیوتیک ها، دیورتیک ها، باربیتورات ها و کلرپرومازین داروهایی می باشند که ممکن است سطوح بیلی روبین ادرار را افزایش دهند و همچنین داروهای شبه پریدیوم و ارکروم ها داروهایی هستند که می توانند سبب نتایج مثبت کاذب بیلی روبین ادرار شوند. در مقابل پنی سیلین، سالیسیلات ها (دوزهای بالا)، باربیتورات ها و کافئین داروهایی هستند که موجب سطوح خونی پایین بیلی روبین توتال شوند و اسید اسکوربیک (ویتامین C) و ایندومتاسین (ایندوسین) می توانند موجب نتایج منفی کاذب بیلی روبین ادرار شوند.

مقادیر نرمال

کودکان / بالغین / افراد مسن

• بیلی روبین توتال: 0/3-1/0 mg/dl
• بیلی روبین غیر مستقیم: 0/2-0/8 mg/dl
• بیلی روبین مستقیم: 0/1-0/3 mg/dl
• بیلی روبین توتال نوزاد: 0/1-12/0 mg/dl
• ادرار: 0-0/02 mg/dl 

مقادیر بحرانی

• نوزادان:  > 15 mg/dl (برای جلوگیری از کرن ایکتروس باید فورا درمان شود)
• بالغین:  > 12 mg/dl