سندرم لنفوسیت برهنه نوع 1

سندرم لنفوسیت برهنه نوع 1

Bare lymphocyte syndrome type I

OMIM: #604571

توصیف بیماری

سندرم لنفوسیت برهنه نوع I (BLS I) یک اختلال ارثی سیستم ایمنی بدن (نقص ایمنی اولیه) است. نقص های ایمنی بیماری هایی هستند که در آنها سیستم ایمنی بدن قادر به محافظت مؤثر از بدن در برابر مهاجمان خارجی مانند باکتری ها یا ویروس ها نمیباشد. از ابتدای کودکی ، اکثر مبتلایان به BLS I دچار عفونت های مکرر باکتریایی در ریه ها و مجاری هوایی (مجاری تنفسی) می شوند. این عفونت های مکرر می توانند به بیماری به نام برونشکتاز منجر شوند که به مجاری که از نای به ریه ها منتهی میشوند آسیب می رساند و می تواند باعث مشکلات تنفسی شود. بسیاری از مبتلایان به BLS I دارای زخم های باز بر روی پوست خود ، معمولاً روی پوست صورت ، بازوها و پاها نیز میباشند. این زخم ها معمولا در نوجوانی یا جوانی ایجاد میشوند. برخی از افراد مبتلا به BLS I هیچ علامتی از این بیماری ندارند. افراد مبتلا به BLS I با کمبود پروتئینهای ایمنی خاصی به نام پروتئینهای اصلی سازگاری بافتی (MHC) کلاس 1 بر روی سلولها ، از جمله گلبولهای سفید خون (لنفوسیتها) که با عفونت ها مبارزه می کنند مواجه هستند و نام بیماری نیز از همین جا گرفته شده است.

فراوانی

BLS I یک اختلال نادر با شیوع ناشناخته است. حدود 30 فرد مبتلا در مقالات پزشکی شرح داده شده اند. این بیماری احتمالاً کمتر از واقعیت تشخیص داده میشود ، زیرا ممکن است پزشکان علت اصلی عفونت های مجاری تنفسی را بررسی نکنند.

علل بیماری

BLS I معمولاً در اثر جهش در ژنهای TAP1 یا TAP2 ایجاد می شود. هر یک از این ژنها دستورالعملهایی را برای ساختن پروتئینی فراهم میکنند که در کمک به سیستم ایمنی بدن در تشخیص و مبارزه با عفونت ها نقش دارند. به طور خاص ، پروتئین های TAP1 و TAP2 به عملکرد پروتئین های MHC کلاس I کمک می کنند. پروتئین های TAP1 و TAP2 به هم وصل می شوند تا یک مجموعه پروتئینی به نام مجموعه حمل کننده مرتبط با پردازش کننده آنتی ژن (TAP) را تشکیل دهند. این مجموعه که در غشای ساختار سلولی به نام شبکه ندوپلاسمی یافت می شود ، قطعات پروتئینی (پپتیدها) را از مهاجمین خارجی به داخل شبکه آندوپلاسمی منتقل می کند. در آنجا ، پپتیدها به پروتئینهای MHC کلاس I متصل میشوند. سپس پروتئین های MHC کلاس I متصل به پپتید به سطح سلول منتقل می شوند تا سلول های تخصصی سیستم ایمنی بتوانند با آنها تعامل داشته باشند. هنگامی که سلولهای سیستم ایمنی بدن پپتیدها را مضر می دانند ، برای رهایی از مهاجمان خارجی یک پاسخ ایمنی را راه اندازی میکنند.

جهش در ژن های TAP1 یا TAP2 از تشکیل مجموعه TAP جلوگیری می کند و این امر انتقال پپتیدها به داخل شبکه آندوپلاسمی را مختل می کند. از آنجا که هیچ پپتیدی برای اتصال به پروتئینهای MHC کلاس I وجود ندارد ، آنها تجزیه می شوند و این امر منجر به کمبود پروتئین های MHC کلاس I در سطح سلول ها می شود. کمبود این پروتئین ها پاسخ ایمنی بدن به باکتری ها را مختل می کند و منجر به عفونت های مکرر باکتریایی می شود. محققان مطمئن نیستند که چرا افراد مبتلا به BLS I به عفونت های ویروسی نیز مبتلا نمی شوند ، اما آنها گمان می کنند فرآیندهای ایمنی دیگر قادر به تشخیص ویروس ها و مبارزه با آنها هستند. همچنین مشخص نیست که جهش های ژن TAP1 و TAP2 چگونه در ایجاد زخم های پوستی نقش ایفا میکنند. جهشهای ژن دیگری که در اتصال پپتیدها به پروتئینهای MHC کلاس I دخیل است ندرتا باعث ایجاد سندرم BLS I میشوند.

الگوی توارث

این بیماری با الگوی توارث اتوزومی مغلوب به ارث میرسد ، به این معنی که هر دو کپی ژن در هر سلول دارای جهش میباشند. والدین فرد مبتلا به یک بیماری اتوزومی مغلوب هر کدام یک کپی از ژن جهش یافته را حمل میکنند اما معمولا علائم بیماری را نشان نمیدهند.