سندرم خودایمنی تکثیر لنفاوی

سندرم خودایمنی تکثیر لنفاوی

Autoimmune lymphoproliferative syndrome

OMIM: #601859

توصیف بیماری

سندرم خودایمنی تکثیر لنفاوی (ALPS) یک بیماری ارثی است که در آن بدن نمیتواند به طور مناسب تعداد سلول های سیستم ایمنی ( لنفوسیت ها ) را تنظیم کند. ALPS از طریق تولید تعداد غیرطبیعی زیاد لنفوسیت ها ( تکثیر لنفوسیت ها ) شناسایی میشود. تجمع لنفوسیت های اضافه منجر به بزرگی گره های لنفی ( لنفادنوپاتی ) ، کبد ( هپاتومگالی ) و طحال ( اسپلنومگالی ) میشود. اختلالات خودایمنی نیز در ALPS شایع هستند. اختلالات خودایمنی زمانی ظاهر میشوند که سیستم ایمنی بد عمل کرده و به بافت ها و اندام های خودی حمله میکند. بیشتر اختلالات خودایمنی با سلول های خونی آسیب دیده ALPS مرتبط هستند. برای مثال ، سیستم ایمنی ممکن است به گلبول های قرمز ( آنمی همولیتیک خودایمن ) ، گلبول های سفید ( نوتروپنی خودایمن ) یا پلاکت ها ( ترومبوسیتوپنی خودایمن ) حمله کند.

ندرتا ، اختلالات خودایمنی که اندام ها و بافت ها را تحت تاثیر قرار میدهند در افراد مبتلا به ALPS ظاهر میشوند. این اختلالات میتوانند به کلیه ها ( گلومرولونفریت ) ، کبد ( هپاتیت خودایمنی ) ، چشم ها (یوئیت ) یا اعصاب ( سندرم Guillain-Barre) آسیب رسانند. مشکلات پوستی ، معمولا راش ها یا کهیر ها نیز میتوانند در ALPS ظاهر شوند.

ALPS میتواند دارای الگوهای متنوعی از علائم باشد. بیشتر مواقع ، تکثیر لنفوسیت ها طی دوران کودکی ظاهر میشود. بزرگی گره های لنفی و طحال مکررا در افراد مبتلا ظاهر میشود. اختلالات خودایمنی معمولا چند سال بعد و بیشتر همراه با آنمی همولیتیک و ترومبوسیتوپنی ایجاد میشوند که سندرم Evans نیز نام دارد. افراد مبتلا به این نوع کلاسیک سندرم ALPS معمولا دارای طول عمر نزدیک به طول عمر طبیعی میباشند اما در مقایسه با جمعیت عمومی دارای افزایش خطر ابتلا به سرطان سلول های ایمنی ( لنفوم ) میباشند. برخی افراد دارای علائمی شبیه به علائم ALPS از جمله تکثیر لنفاوی ، لنفادنوپاتی ، اسپلنومگالی و کاهش تعداد سلول های خونی میباشند ، اما الگوی ویژه این علائم یا علت ژنتیکی ممکن است متفاوت باشد. محققان در مورد این که افراد مبتلا به انواع غیرکلاسیک باید جزء بیماران ALPS یا بیماران یک بیماری دیگر تلقی شوند ، اتفاق نظر ندارند.

فراوانی

ALPS یک بیماری نادر است ؛ شیوع آن مشخص نیست.

علل بیماری

جهش های ژن FAS باعث ایجاد ALPS در تقریبا 75 درصد از افراد مبتلا میشوند ؛ این جهش ها با نوع کلاسیک این بیماری مرتبط میباشند. ژن FAS دستورالعمل هایی را برای ساخت پروتئینی فراهم میکند که در سیگنالینگ سلولی که منجر به خودتخریبی سلول ها ( آپوپتوز ) میشود مشارکت میکند. زمانی که سیستم ایمنی برای مبارزه با عفونت روشن است ( فعال است ) ، تعداد زیادی لنفوسیت تولید میشوند. بطور طبیعی ، این لنفوسیت ها زمانی که دیگر مورد نیاز نباشند ، متحمل آپوپتوز میشوند. جهش های ژن FAS منجر به تولید یک پروتئین غیرطبیعی میشوند که با آپوپتوز مداخله میکند. در نتیجه ، لنفوسیت های اضافه در بافت ها و اندام های بدن تجمع یافته و اغلب حمله به آن ها شروع شده و این امر منجر به اختلالات ایمنی میشود. اختلال در آپوپتوز به سلول ها این امکان را میدهد که بدون کنترل تکثیر شوند و این امر باعث ایجاد لنفوم میشود که اغلب در افراد مبتلا به این بیماری ظاهر میشود. انواع غیرکلاسیک ALPS ممکن است در اثر جهش در ژن های دیگر ایجاد شوند ، برخی از آنها هنوز شناسایی نشده اند.

الگوی توارث

در بیشتر افراد مبتلا به ALPS ، شامل اکثریت افرادی که دارای جهش های ژن FAS میباشند ، این بیماری با الگوی توارث اتوزومی غالب به ارث میرسد ، به این معنی که یک کپی از ژن تغییریافته در هر سلول برای ایجاد بیماری کافی است. در این موارد ، افراد مبتلا معمولا جهش را از یک والد مبتلا به ارث میبرند. دیگر موارد با الگوی توارث اتوزومی غالب از جهش های جدید در ژن نشات میگیرند که در تکوین جنینی اولیه در افراد بدون سابقه خانوادگی از بیماری ظاهر میشوند.

در تعداد کمی از افراد مبتلا ، شامل برخی موارد که در اثر جهش های ژن FAS ایجاد میشوند ، ALPS با الگوی توارث اتوزومی مغلوب به ارث میرسد ، به این معنی که هر دو کپی یک ژن در هر سلول دارای جهش میباشند. والدین فرد مبتلا به یک بیماری اتوزومی مغلوب هر کدام یک کپی از ژن جهش یافته را حمل میکنند اما معمولا علائم بیماری را نشان نمیدهند. ALPS میتواند از یک جهش در لنفوسیت ها که ارثی نیست اما در عوض در طول زندگی فرد ایجاد میشود نیز ناشی شود. این تغییر ، یک جهش سوماتیک (پیکری) نام دارد.