سنجش وضعیت استخوان ها از روش های متفاوتی مثل؛ تصاویر رادیولوژی، بررسی تراکم استخوان و همچنین مارکرهای بیوشیمیایی استخوان امکان پذیر می باشد که مارکرهای بیوشیمیایی سریع تر از سایر روشها، تغییرات را نشان داده و بیانگر وضعیت اسکلتی سیستمی میباشند. یکی از این مارکرهای بیوشیمیایی استئوکلسین است ...
Total PINP و بتاکراس لپس.
توجه شود 12 ساعت قبل از انجام این آزمایش از مصرف مکمل های غذایی حاوی بیوتین و مولتی ویتامین ها خودداری شود.
سنجش وضعیت استخوان ها از روش های متفاوتی مثل؛ تصاویر رادیولوژی، بررسی تراکم استخوان و همچنین مارکرهای بیوشیمیایی استخوان امکان پذیر می باشد که مارکرهای بیوشیمیایی سریع تر از سایر روشها، تغییرات را نشان داده و بیانگر وضعیت اسکلتی سیستمی میباشند. یکی از این مارکرهای بیوشیمیایی استئوکلسین است، استئوکلسین 15% پروتئین غیرکلاژنی در ماتریکساستخوان را تشکیل داده و به عنوان شاخص فعالیت استئوبلاست در نظر گرفته میشود. استئوکلسین شامل 3 بخش گاماکربوکسیگلوتامیک اسید (Gla) وابسته به ویتامین K می باشد که مسئول، قابلیت اتصال به کلسیم این پروتئین است.
مقدار کمی از استئوکلسین وارد سیرکولاسیون می گردد که با تشکیل استخوان ارتباط دارد. این پروتئین در سرم بهسرعت تخریب می شود و به همین خاطر درون سرم، انواع سالم و قطعات آن بهطور همزمان دیده میشوند. برای سنجش استئوکلسین روشهای immunoassay طراحی شده است. تیتر استئوکلسین به turnover استخوان، در اختلالات متعدد متابولیسم استخوان مانند؛ پاژت، استئوپوروز و هیپرپاراتیروئیدیسم اولیه و ثانویه مرتبط می باشد.
میزان استئوکلسین در نارسایی کلیه افزایش می یابد.
در بیماری هایی مانند هایپو پاراتیروئیدی، هایپو تیروئیدی و کمبود هورمون رشد میزان استئوکلسین کاهش می یابد.
Rosuvastation، بی فسفونات ها، کلسی تریول و 1 و 25 دی هیدروکسی ویتامین D سبب افزایش استئوکلسین می شوند و در مقابل وارفارین، تاموکسی فن، گلوکوکورتیکوئیدها، هپارین، و هورمون تراپی بعد از یائسگی آن را کاهش می دهند.
کودکان
مردان
زنان
14-17 ساله : 26-203 ng/mL
18 سال به بالا : 9-38 ng/mL