سندروم نارسایی کلیوی-میوکلونوس عملی

سندروم نارسایی کلیوی-میوکلونوس عملی

Action myoclonus-renal failure syndrome

OMIM: #254900

توصیف بیماری

سندروم نارسایی کلیوی-میوکلونوس عملی (AMRF  ) منجر به دوره هایی از حرکات ناگهانی یا فشردگی عضلانی (میوکلونوس) و اغلب بیماری کلیوی میشود. اگرچه نام بیماری مربوط به بیماری کلیوی است اما هر شخص با این بیماری ، مشکلات کلیوی نخواهد داشت. مشکلات حرکتی مرتبط با سندروم AMRF معمولا با لرزش ریتمیک غیرارادی (رعشه ) در انگشت ها و دست ها در حالت استراحت شروع شده و هنگام سعی برای انجام حرکات ظریف مثل نوشتن ، بیشتر به چشم می آیند. با گذر زمان ، لرزش ها میتواند دیگر بخش های بدن مثل سر ، تنه ، پاها و زبان را تحت تاثیر قرار دهد. نهایتا ، لرزش ها بدتر شده و به حرکات ناگهانی میوکلونیک تبدیل شده که میتواند با حرکات ارادی یا قصد انجام حرکت ، شروع شود ( میوکلونوس عملی ) . این حرکات ناگهانی میوکلونوس معمولا در تنه ، اندام های فوقانی و تحتانی و صورت بویژه عضلات اطراف دهان و پلک ها رخ میدهد. اضطراب ، هیجان ، استرس یا خستگی مفرط میتواند میوکلونوس را تشدید کند. برخی افراد بیمار تشنج کرده ، حواس خود را از دست داده و در اندام ها دچار ضعف میشوند ( نوروپاتی محیطی ) یا شنوایی خود را از دست میدهند که از طریق آنومالی های گوش داخلی ایجاد میشود ( کاهش حس شنوایی-عصبی ). تشنج های شدید یا میوکلونوس میتوانند تهدید کننده زندگی باشند.

زمانی که مشکلات کلیه اتفاق می افتند ، اولین علامت ، وجود پروتئین اضافه در ادرار ( proteinuria) میباشد. عملکرد کلیه با گذر زمان بدتر شده تا اینکه کلیه دیگر توانایی تصفیه موثر مایعات و محصولات اضافی  بدن را ندارد ( مرحله آخر بیماری کلیوی). سندروم AMRF معمولا علائم را بین ١٥ تا ٢٥ سالگی نشان میدهد اما میتواند زودتر یا دیرتر از این بازه زمانی  نیز ظاهر شود. سن شروع و جریان بیماری حتی میان اعضای یک خانواده متفاوت است.  بیماری میتواند با مشکلات حرکتی یا بیماری کلیوی یا هر دو بطور همزمان شروع شود. بیشتر افراد ٧ تا ١٥ سال بعد از ظهور علائم  عمر میکنند.

فراوانی

سندروم AMRF بیماری نادری است که در سراسر جهان یافت میشود. شیوع دقیق بیماری ناشناخته است. حداقل ٣٨ فرد با این بیماری در مقالات پزشکی توصیف شده اند.

علل بیماری

سندروم AMRF از طریق جهش های ژن SCARB2 ایجاد میشود. این ژن دستورالعمل هایی برای ساخت پروتئین LIMP-2  که آنزیمی به نام بتا-گلوکوسربروزیداز را به اندامک های سلولی به نام لیزوزوم ها انتقال میدهد ، فراهم میکند. لیزوزوم ها محفظه های ویژه هضم و بازیافت مواد هستند. در این محفظه ها ، بتا-گلوکوسربروزیداز ماده چربی به نام گلوکوسربروزیداز را تجزیه میکند. پروتئین LIMP-2  بعد از انتقال بتا-گلوکوسربروزیداز در لیزوزوم باقی مانده  و برای پایداری این اندامک ضروری است. جهش های ژن SCARB2 مرتبط با سندروم AMRF منجر به تولید پروتئین LIMP-2 تغییریافته شده که نمیتواند به لیزوزوم برسد. در نتیجه ، انتقال بتا-گلوکوسربروزیداز به لیزوزوم ها معیوب میشود. به نظر میرسد که عدم عملکرد بتا-گلوکوسربروزیداز در این اندامک ها در ایجاد علائم و نشانه های سندروم AMRF مشارکت میکند ، گرچه مکانیسم نامشخص است. محققان در پی یافتن پاسخ  این سوال هستند که چرا برخی افراد با جهش های ژن SCARB2 مشکلات کلیوی داشته و برخی دیگر با همین شرایط مشکلات کلیوی ندارند.

الگوی توارث

این بیماری با الگوی اتوزومی مغلوب به ارث میرسد ، به این معنی که هر دو کپی ژن در هر سلول حاوی جهش میباشند. والدین فردی با بیماری اتوزومی مغلوب هر کدام یک کپی از ژن جهش یافته را حمل میکنند ، اما معمولا علائم و نشانه های بیماری را نشان نمیدهند.