آنتی بادی ضد آنتی ژن هسته (Core) هپاتیت B یا Anti HBc ، 1 الی 2 هفته بعد از تماس با ویروس هپاتیت B ظاهر می گردد. در اشخاصی که بهبودی تدریجی می یابند میزان این آنتی بادی کاهش پیدا می کند و در نهایت ناپدید می شود. اما در سرم اشخاصی که به صورت ناقل مزمن در می آیند این آنتی بادی هنوز وجود دارد و نشانه وجود تکثیر ویروس در هپاتوسیت ها می باشد.
ALT ، AST ، GGT ، Hepatitis A ، Hepatitis B ، Acute Viral Hepatitis Panel ، Liver Panel و Bilirubin.
این آزمایش نیازی به ناشتایی و محدودیت رژیم غذایی ندارد.
آنتی بادی ضد آنتی ژن هسته (Core) هپاتیت B یا Anti HBc ، 1 الی 2 هفته بعد از تماس با ویروس هپاتیت B ظاهر می گردد. در اشخاصی که بهبودی تدریجی می یابند میزان این آنتی بادی کاهش پیدا می کند و در نهایت ناپدید می شود. اما در سرم اشخاصی که به صورت ناقل مزمن در می آیند این آنتی بادی هنوز وجود دارد و نشانه وجود تکثیر ویروس در هپاتوسیت ها می باشد. Anti HBc در طی دوره کمون بیماری و قبل از اینکه HBs Ab قابل اندازه گیری باشد در سرم ظاهر می گردد. در فاصله زمانی میان ناپدید شدن Hbs Ag و ظهور (HBs Ab (Window period که هر دو شاخص HBs Ag و HBs Ab غایب می باشد وجود Anti HBc می تواند تعیین کننده عفونت اخیر یا آلودگی عفونی بالقوه خونی باشد. در فاز حاد هپاتیت B تیتر بالایی از Anti HBc از نوع IgM مشاهده می گردد و در سرم ناقلین مزمن تیتر پایینی از Anti HBc وجود داشته.
در روش رادیوایمونواسی و تزریق رادیونوکلوئید در یک هفته قبل از آزمایش نتایج مثبت کاذب ایجاد می شود. خونی که حاوی مواد ضد انعقاد نامناسب باشد یا بیمارانی که دچار اختلال در تولید لخته هستند امکان دارد واکنش مثبت کاذب ضعیف بدهند. نمونه خون های های دارای آلودگی میکروبی، فیبرین، لیپمیک، ایکتریک و همولیزه موجب تداخل در آزمایش می شوند.
منفی می باشد (به معنای عدم حضور آنتی بادی در سرم). کمترین غلظت آن 0/5 u/mL است.