سندروم مضاعف شدگی 7q11.23

سندروم مضاعف شدگی 7q11.23

(7q11.23 duplication syndrome)

OMIM: #609757

توصیف بیماری سندروم مضاعف شدگی 7q11.23

سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 ، بیماری است که میتواند باعث ایجاد یک سری مشکلات نورولوژیکی و رفتاری ، همچنین اختلالات دیگر شود. افراد مبتلا به سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 معمولا دارای تاخیر در توسعه گفتار و مهارت های حرکتی مثل چهار دست و پا رفتن و راه رفتن میباشند. مشکلات گفتاری و اختلالات در شیوه راه رفتن و ایستادن افراد مبتلا ممکن است در سراسر زندگی باقی بمانند. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است دارای تون ماهیچه ای ضعیف ( هیپوتونی ) و حرکات غیرطبیعی مثل حرکات غیرارادی یک طرف بدن که بازتاب حرکات ارادی طرف دیگر بدن هستند ، باشند. در حدود یک پنجم افراد مبتلا به سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 تشنج را تجربه میکنند. پیشرفت ذهنی در سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 به میزان گسترده ای متنوع است. اکثریت افراد مبتلا به این بیماری نسبت به هوش متوسط جامعه میانگین پایین تری دارند. ناتوانی ذهنی یا توانایی ذهنی مرزی در حدود یک سوم افراد مبتلا وجود دارد. ندرتا ، افراد مبتلا به این بیماری دارای هوش بالاتر از میانگین جامعه میباشند.

مشکلات رفتاری مرتبط با این بیماری شامل اختلالات اضطرابی ( مثل هراس اجتماعی و سکوت انتخابی که ناتوانی در صحبت کردن در شرایط خاصی میباشد ) ، اختلال بی توجهی بیش فعالی (ADHD ) ، پرخاشگری فیزیکی ، رفتار تهاجمی بیش از حد ( اختلال ضدیت ) و رفتارهای اوتیستیک که ارتباط و تعامل اجتماعی را تحت تاثیر قرار میدهند ، میباشند. در حدود نیمی از افراد مبتلا به سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 دارای اتساع رگ خونی حمل کننده خون از قلب به سایر نقاط بدن ( آئورت ) میباشند ؛ این بزرگی میتواند با گذر زمان بدتر شود. اتساع آئورتی در صورتی که باعث تجزیه دیواره آئورت و چند لایه شدن دیواره  ( تجزیه آئورتی ) یا متلاشی شدن آن شود منجر به ایجاد عوارض تهدید کننده زندگی میشود. افراد مبتلا به سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 میتوانند دارای ویژگیهای خاص سر و صورت از جمله سر بزرگ ( ماکروسفالی ) که در پشت مسطح میباشد ( براکی سفالی ) ، پیشانی پهن ، ابروهای صاف و چشم هایی فرورفته همراه با مژه های بلند ، باشند. نوک بینی ممکن است پهن باشد و ناحیه جداکننده ای داشته باشد که باعث شود سوراخ های بینی پایین تر از حالت معمول به صورت متصل شوند که این امر باعث کوتاه شدن ناحیه بین بینی و لب بالایی ( فیلتروم ) میشود. کمان بلند در سقف دهان و آنومالی های گوش نیز ممکن است ظاهر شوند. این ویژگیها ممکن است ملایم باشند و در برخی از افراد مبتلا تشخیص داده نشوند.

فراوانی سندروم مضاعف شدگی 7q11.23

شیوع این بیماری 1 در 7.500 تا 20.000 فرد تخمین زده شده است.

علل بیماری سندروم مضاعف شدگی 7q11.23

سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 از وجود یک کپی اضافه از یک ناحیه روی بازوی بلند (q) کروموزوم 7 در هر سلول نشات میگیرد. این ناحیه ، ناحیه ضروری سندروم (Williams-Beuren (WBSCR نام دارد زیرا حذف آن باعث یک اختلال متفاوت به نام سندروم ویلیامز که به عنوان سندروم Williams-Beuren نیز شناخته میشود ، میشود. این ناحیه که از نظر طول  1.5 تا 1.8 میلیون جفت باز میباشد ، شامل 26 تا 28 ژن میباشد. کپی های اضافه از چند ژن در ناحیه مضاعف شده ، از جمله  ژن های ELN و GTF2I ، احتمالا در ایجاد ویژگیهای خاص سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 مشارکت میکنند. دانشمندان پیشنهاد میدهند که یک کپی اضافه از ژن ELN در هر سلول ممکن است مرتبط با افزایش خطر اتساع آئورتی در سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 باشد. مطالعات پیشنهاد میدهند که یک کپی اضافه از ژن GTF2I ممکن است مرتبط با برخی از ویژگیهای رفتاری این اختلال باشد. گرچه ، علل اختصاصی این ویژگیها مبهم هستند. دانشمندان در حال بررسی ژن های دیگر در ناحیه مضاعف شده میباشند اما هیچ کدام به طور قطعی به هیچ یک از علائم سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 مرتبط نمیباشد.

الگوی توارث سندروم مضاعف شدگی 7q11.23

به نظر میرسد سندروم مضاعف شدگی 7q11.23 دارای شرایط اتوزومی غالب باشد به این معنی که یک کپی از کروموزوم 7 دارای مضاعف شدگی در هر سلول برای ایجاد بیماری کافی است. بیشتر موارد از یک مضاعف شدگی که طی تشکیل سلول های تولیدمثلی ( تخمک ها و اسپرم ها ) ایجاد میشود نشات میگیرند. این موارد در افرادی ظاهر میشوند که تاریخچه خانوادگی از بیماری ندارند. در حدود یک چهارم موارد ، فرد مبتلا کروموزوم با یک قطعه مضاعف شده را از والد خود به ارث میبرد. معمولا ، والد دارای علائم خفیف و نامحسوس مضاعف شدگی میباشد و تا بعد از تشخیص بیماری در فرزند تشخیص داده نمیشود.