سندروم آندرمن

سندروم آندرمن (Andermann syndrome)

OMIM: #218000

توصیف سندروم آندرمن

سندروم آندرمن اختلالی است که به اعصابی که برای حس و حرکت عضلات مورد استفاده قرار میگیرند ، آسیب میزند (نوروپاتی حسی و حرکتی ). عدم حضور ( عدم تشکیل ) یا بدشکلی بافتی که نیمه های راست و چپ مغز را به هم متصل میکند (کورپوس کالوزوم) نیز در بیشتر افراد مبتلا به این اختلال دیده میشود. افراد مبتلا به سندروم آندرمن انعکاسی نداشته (آرفلکسی) یا انعکاس غیرعادی دارند ، آن ها تون ماهیچه ای ضعیف (هیپوتونی ) نیز، دارند. آن ها از دست دادن عضلات (آمیوتروفی) ، ضعف و از دست دادن پیشرونده و شدید حس در اندام ها و لرزش ریتمیک (ترمور) را تجربه میکنند. آن ها معمولا بین ٣ تا ٤ سالگی شروع به راه رفتن میکنند و این توانایی را در سالهای نوجوانی خود از دست میدهند. هر چه بزرگتر میشوند ، به طور مکرر بدشکلی های مفصلی که حرکت مفاصل ویژه ای را محدود میکنند ، کسب میکنند. بیشتر افراد بیمار انحنای غیرعادی نخاع (اسکولیوز) دارند ، که ممکن است به جراحی نیاز داشته باشد. سندروم آندرمن منجر به عملکرد غیرعادی اعصاب جمجمه ای ویژه ای (به صورت مستقیم از مغز بیرون آمده و به نواحی مختلفی از سر و گردن گسترش میابند) نیز میشود. مشکلات اعصاب جمجمه ای ممکن است منجر به ضعف عضلات صورت ، افتادگی پلک چشم ها (ptosis) و اشکال در دنبال کردن حرکات با چشم ها (فلج خیره کننده) ، شود. افراد مبتلا به سندروم آندرمن معمولا ناتوانی ذهنی ، که ممکن است ملایم تا شدید باشد ، دارند و برخی افراد تشنج را نیز تجربه میکنند. آن ها ممکن است علائم روانی مثل افسردگی ، اضطراب ، پریشانی ، سوء ظن و توهم که معمولا در نوجوانی ظاهر میشوند را نیز تجربه کنند.

برخی افراد مبتلا به سندروم آندرمن ویژگیهای فیزیکی غیرعادی مثل چشم های با فاصله زیاد (هایپرتلوریسم چشمی ) ؛ یک جمجمه پهن کوتاه (براکی سفالی) ؛ یک کمان بلند کام سخت در سقف دهان ؛ یک انگشت بزرگ که از دیگر انگشت ها بسیار بزرگتر است و اتصال نسبی انگشتان (سین داکتیلی ) دوم و سوم را ، دارند. سندروم آندرمن طول عمر را کم میکند اما افراد مبتلا معمولا تا بزرگسالی عمر میکنند.

فراوانی سندروم آندرمن

سندروم آندرمن بیشتر مواقع در جمعیت فرانسوی-کانادایی Saguenay-Lac-St-Jean و نواحی Charlevoix کبک شمال شرقی ، دیده میشود. در این جمعیت ، سندروم آندرمن در تقریبا ١ در ٢٠٠٠ نوزاد تازه متولد شده ، ظاهر میشود. تنها تعداد کمی فرد مبتلا به این بیماری در دیگر نواحی جهان ، شناسایی شده اند.

علل سندروم آندرمن

جهش های ژن SLC12A6 منجر به سندروم آندرمن میشود. ژن SLC12A6  دستورالعمل هایی برای ساخت پروتئینی به نام انتقال دهنده همزمان K-Cl ، فراهم میکند. این پروتئین در انتقال اتم های باردار ( یون ها ) پتاسیم و کلر از میان غشای سلولی مشارکت میکند. یون های مثبت پتاسیم و یون های منفی کلر همزمان با هم انتقال داده میشوند ، بنابراین بارهای داخل و خارج غشای سلولی تغییری نمیکنند ( خنثی). انتقال همزمان یون های خنثی از میان غشای سلولی در بسیاری از عملکردهای بدن مشارکت میکند. در حالیکه عملکرد ویژه انتقال همزمان K-Cl  که از ژن SLC12A6 ایجاد میشود ، ناشناخته است ، به نظر میرسد برای ایجاد و حفظ بافت عصبی ، ضروری است. این انتقال ممکن است در تنظیم میزان پتاسیم ، کلر یا آب در سلول ها و فضای بین سلولی ، مشارکت کند.  پروتئین انتقال دهنده همزمان K-Cl ممکن است به فعالیت دیگر پروتئین هایی که به غلظت یون ها حساس هستند نیز کمک کند. جهش های ژن SLC12A6 که منجر به سندروم آندرمن میشود ، عملکرد پروتئین انتقال دهنده K-Cl را مختل میکند. عدم پروتئین عملکردی که بطور طبیعی از ژن SLC12A6 تولید میشود ، با ایجاد کارپوس کالوزوم و حفظ اعصابی که سیگنال های مورد نیاز برای حرکت و حس را انتقال میدهند ، مداخله میکند و منجر به ایجاد علائم و نشانه های سندروم آندرمن میشود.

الگوی توارث سندروم آندرمن

این بیماری با الگوی توارث اتوزومی مغلوب به ارث میرسد ، به این معنی که هر دو کپی ژن در هر سلول حاوی جهش میباشند. والدین فردی با بیماری اتوزومی مغلوب هر کدام یک کپی از ژن جهش یافته را حمل میکنند ، اما معمولا علائم و نشانه های بیماری را نشان نمیدهند.