آزمایش آملاز سرم به سادگی انجام می شود و حساس ترین آزمایش برای پانکراتیت می باشد. به طور طبیعی آمیلاز از سلول های آسینارپانکراسی به مجرای پانکراس و بعد از آن به دئودنوم می ریزد. آمیلاز در روده باریک به کاتابولیسم کربوهیدرات ها به اجزاء قندی ساده آن ها کمک می کند. این آزمایش برای تشخیص و کنترل دوره ی بالینی پانکراتیت استفاده می شود.
این تست نیاز به ناشتایی و محدودیت رژیم غذایی ندارد.
آزمایش آملاز سرم به سادگی انجام می شود و حساس ترین آزمایش برای پانکراتیت می باشد. به طور طبیعی آمیلاز از سلول های آسینارپانکراسی به مجرای پانکراس و بعد از آن به دئودنوم می ریزد. آمیلاز در روده باریک به کاتابولیسم کربوهیدرات ها به اجزاء قندی ساده آن ها کمک می کند. این آزمایش برای تشخیص و کنترل دوره ی بالینی پانکراتیت استفاده می شود. مکررا برای بیماران دچار درد حاد شکمی درخواست می گردد. اگرچه آمیلاز سرم آزمایش حساسی برای اختلالات پانکراس می باشد ولی آزمایش اختصاصی برای آن نمی باشد. بیماری های غیر پانکراسی دیگری می توانند موجب افزایش آمیلاز در سرم شوند. همچنین کتواسیدوز دیابتی شدید و حاملگی اکتوپیک نیز با هایپرآمیلازمی همراه می باشند.
پانکراتیت عود کننده ی مزمن، بیماری GI، پانکراتیت حاد، زخم پپتیک نفوذ کننده به پانکراس، قطع حاملگی اکتوپیک، کوله سیستیت حاد و پاروتیدیت (اوریون)، کتواسیدوز دیابتی، نارسایی کلیوی، بعد از پانکراتوگرافی رتروگراد با آندوسکوپی و سکته ریوی همگی سبب افزایش سطح آمیلاز می شوند.
آسپرین، دگزامتازون، اتیل الکل، آمینوسالیسیلیک اسید، کورتیکواستروئیدها، آزاتیوپرین، مواد حاجب ید دار، متیل دوپا، مسکن های مخدر، گلوکوکورتیکوئیدها، دیورتیکهای لوپ (مانند فوروزماید)، پردنیزون و قرص های ضد بارداری داروهایی هستند ممکن است باعث افزایش سطح سرمی بالای آمیلاز بشوند و در مقابل گلوکز، سیترات ها، اگزالات ها و محلول های دکستروز IV می توانند موجب کاهش سطح سرمی آمیلاز شوند.
حداقل سه برابر بیشتر از حد بالای مقدار طبیعی (بسته به روش آزمایش)