فلج انقباضی تیپ 15

فلج انقباضی تیپ 15

Spastic paraplegia type 15

OMIM: # 270700

توصیف بیماری

فلج انقباضی تیپ 15عضوی از یک گروه از اختلالات ژنتیکی، به نام فلج های انقباضی ارثی  میباشد. این اختلالات با سختی پیشرونده عضلانی  و فلج اندام های تحتانی شناسایی میشوند. فلج انقباضی تیپ 15 به عنوان فلج انقباضی ارثی پیچیده طبقه بندی میشود زیرا هر دو دست و هر دو پا را درگیر کرده و شامل اختلالات بیشتری از جمله آنومالی های مغز میباشد. علاوه بر عضلات و مغز ، این بیماری سیستم عصبی محیطی را نیز درگیر میکند. سیستم عصبی محیطی  شامل اعصابی است که مغز و طناب نخاعی را به عضلات و سلول های حسی تشخیص دهنده حس هایی مثل لمس ، درد ، گرما و صدا ، متصل میکنند.

فلج انقباضی تیپ 15 در دوران کودکی یا نوجوانی با تون ماهیچه ای ضعیف ( هیپوتونی ) ، اختلال در راه رفتن یا ناتوانی ذهنی ، ظاهر میشود. در تقریبا تمام افراد بیمار بافتی که دو نیمه راست و چپ مغز را به هم وصل میکند ( کارپوس کالوزوم ) به طور غیرعادی نازک است و با گذر زمان نازک تر نیز میشود. بعلاوه اغلب از دست دادن ( آتروفی ) سلول های عصبی در بخش های مختلف بدن  شامل قشر مخ که کنترل کننده افکار و احساسات است و مخچه که در هماهنگی حرکات نقش دارد ، رخ میدهد.

افراد مبتلا به این فرم از فلج انقباضی ممکن است ، بی حسی ، خواب رفتگی ، یا درد در بازوها و پاهای خود ( نوروپاتی محیطی ) ، نقص اعصاب مورد استفاده در حرکات عضلات ( نوروپاتی حرکتی ) ، انعکاس های بیش از حد ( هایپررفلکسی ) اندام های تحتانی ، تحلیل عضلانی ( آمیوتروفی ) یا کاهش کنترل مثانه را نیز تجربه کنند. ندرتا افراد مبتلا به فلج انقباضی تیپ 15 دارای یک گروه از آنومالی های حرکتی به نام پارکینسونیسم مییباشند. این حرکات شامل رعشه ، سختی  و حرکات کند غیرعادی ( bradykinesia ) میباشند. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است دارای یک بیماری چشمی به نام pigmentary maculopathy که اغلب بینایی را ناقص میکند ، باشند. این بیماری به علت  تجزیه ( نابودی ) بافت پشت چشم به نام ماکولا که مسئول دید مرکزی دقیق است ، ایجاد میشود.

بیشتر افراد مبتلا به فلج انقباضی تیپ 15  با گذر زمان ، کاهش توانایی ذهنی و افزایش ضعف عضلانی و آنومالی های عصبی را نشان میدهند. حین پیشرفت بیماری ، بسیاری افراد در بزرگسالی برای  راه رفتن به کمک یا صندلی چرخ دار نیاز دارند.

فراوانی

فلج انقباضی تیپ 15 یک بیماری نادر است ، گرچه شیوع دقیق آن ناشناخته است.

علل بیماری

جهش های ژن  ZFYVE26 منجر به بیماری فلج انقباضی تیپ 15 میشوند. این ژن دستورالعمل هایی برای ساخت پروتئینی به نام اسپاستیزین (spastizin) فراهم میکند. این پروتئین در فرآیندی به نام اتوفاژی شرکت میکند. اتوفاژی فرآیندی است که طی آن بخش های سلولی فرسوده و پروتئین های غیرقابل استفاده درون سلول ها بازیافت میشوند. بطور ویژه ای ، اسپاستیزین در تشکیل و بلوغ کیسه هایی به نام اتوفاگوزوم ها ( یا واکوئل های اتوفاژیک ) که مواد مضر را برای تجزیه انتقال میدهند ، مشارکت میکند. اسپاستیزین در فرآیندی که سلول های در حال تقسیم از هم جدا میشوند ( سیتوکینز ) نیز نقش ایفا میکند.

بسیاری از جهش های ژن ZFYVE26 که باعث فلج انقباضی تیپ 15 میشوند باعث ایجاد پروتئین اسپاستیزین کوچکی شده که به تندی تجزیه میشود. در نتیجه اتوفاگوزوم های عملکردی  تولید نشده و اتوفاژی رخ نمیدهد و بازیافت مواد درون سلول کاهش میابد. ناتوانی در تجزیه مواد مضر و متعاقبا تجمع این مواد درون سلول ها منجر به اختلال در عملکرد سلول و اغلب مرگ سلولی میشود. از دست دادن سلول های مغز و دیگر بخش های بدن مسئول بسیاری از ویژگیهای فلج انقباضی تیپ 15 میباشد.اینکه فقدان پروتئین اسپاستیزین با سیتوکینز طبیعی مداخله کرده  و یا باعث نقص تقسیم سلولی منجر شونده به علائم فلج انقباضی تیپ 15 میشود یا نه ، مبهم است.

الگوی توارث

این بیماری با الگوی توارث اتوزومی مغلوب به ارث میرسد ، به این معنی که هر دو کپی ژن در هر سلول حاوی جهش میباشند. والدین فردی با بیماری اتوزومی مغلوب هر کدام یک کپی از ژن جهش یافته را حمل میکنند ، اما معمولا علائم و نشانه های بیماری را نشان نمیدهند.