سرطان ریه سلول بزرگ چیست؟

کارسینوم سلول بزرگ ریه (LCLC) یکی از چندین شکل سرطان ریه سلول غیر کوچک (NSCLC) است. LCLC اغلب در نواحی بیرونی ریه ها ایجاد می شود و تمایل به رشد سریع دارد و نسبت به سایر انواع سرطان ریه با شدت بیشتری گسترش می یابد. علائم اولیه LCLC عمدتاً شامل تنگی نفس و خستگی است.

NSCLC حدود 85٪ از تمام سرطان های ریه را تشکیل می دهد که تقریباً 10٪ از آنها LCLC هستند. سرطان ریه سلول بزرگ که سرطان ریه سلول بزرگ نیز نامیده می شود، به دلیل اندازه بزرگ سلول های سرطانی است که می توان آن را مشاهده کرد. تومور با میکروسکوپ مشاهده می شود (بر خلاف اندازه تومور، که همچنین تمایل به بزرگی دارد).

علائم سرطان ریه سلول بزرگ

علائم اولیه LCLC را می توان به راحتی نادیده گرفت و به سایر شرایط کمتر جدی از جمله سن نسبت داد.

چنین علائمی عبارتند از:

خستگی
تنگی نفس خفیف (تنگی نفس)
درد در پشت، شانه یا قفسه سینه
از آنجایی که LCLC به طور معمول در محیط بیرونی ریه ها ایجاد می شود، سرفه مزمن و سرفه خونی تا اواخر بیماری شایع نیستند.

LCLC می تواند با پیشرفت بیماری عوارض دیگری ایجاد کند. ممکن است منجر به پلورال افیوژن شود، وضعیتی که در آن مایعات در حفره پلور (فضای بین ریه ها و دیواره قفسه سینه) جمع می شوند. علائم شامل تنگی نفس، و درد در قفسه سینه یا پهلو است که با نفس عمیق بدتر می شود.

سلول های LCLC همچنین می توانند مواد هورمون مانندی ترشح کنند که باعث ایجاد سندرم های پارانئوپلاستیک می شوند. این مواد سیستم ایمنی را تحریک می کنند تا به سلول های خاصی از بدن حمله کند. سندرم‌های پارانئوپلاستیک می‌توانند علائمی مانند اختلال گفتار، اختلال در هماهنگی و مشکل در راه رفتن یا بلع را ایجاد کنند. در مردان نیز می تواند باعث بزرگ شدن سینه ها شود که به نام ژنیکوماستی شناخته می شود.

علل

عوامل خطر برای LCLC مانند عوامل خطر سایر اشکال سرطان ریه است. سیگار تنها بزرگترین عامل خطر سرطان ریه است. حتی زندگی با فردی که سیگار می کشد، خطر ابتلا به سرطان ریه را در افراد غیرسیگاری 20 تا 30 درصد افزایش می دهد.

قرار گرفتن در معرض رادون در خانه دومین عامل خطر اصلی سرطان ریه است. رادون که در اثر تجزیه اورانیوم طبیعی در خاک تولید می‌شود، در بسیاری از خانه‌ها در سطوح بسیار بالایی یافت می‌شود.

اگرچه سرطان ریه سلول کوچک (SCLC) بیشتر با قرار گرفتن در معرض رادون مرتبط است، رادون می‌تواند در ایجاد LCLC و سایر NSCLC‌ها نقش داشته باشد. ۷ آزمایش رادون می‌تواند آن را تشخیص دهد و خدمات کاهش می‌تواند آن را حذف کند. تحقیقات نشان می‌دهد که جهش‌های ژنی خاص ممکن است در خطر برخی از انواع LCLC، از جمله جهش‌های ژن‌های RUNX1، ERBB4، BRCA1 و EPHA3 نقش داشته باشند.

تشخیص

سرطان ریه اغلب با اشعه ایکس قفسه سینه تشخیص داده می شود. با این اوصاف، یک اشعه ایکس طبیعی قفسه سینه نمی تواند سرطان را رد کند، زیرا تومورهای کوچکتر معمولاً با این نوع تصویربرداری قابل مشاهده نیستند.

اگر هر گونه علامت LCLC وجود داشته باشد، آزمایشات بیشتر معمولاً دنبال می شود حتی اگر عکس برداری از قفسه سینه طبیعی باشد.

این تست ها ممکن است شامل موارد زیر باشد: 

اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) که از چندین تصویر اشعه ایکس برای ایجاد یک تصویر سه بعدی استفاده می کند.
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)، که از امواج مغناطیسی و رادیویی قدرتمند برای ایجاد تصاویر بسیار دقیق از بافت‌های نرم استفاده می‌کند.
برونکوسکوپی، که در آن یک اسکوپ روشن از طریق دهان وارد می شود و به سمت پایین کشیده می شود تا مستقیماً بافت های راه هوایی را مشاهده کند.
اسکن توموگرافی گسیل پوزیترون (PET)، که به دنبال تغییرات متابولیکی است که معمولاً در تومورهای بدخیم رخ می دهد.
آزمایش خون برای تشخیص سرطان ریه استفاده نمی شود، اگرچه بیوپسی مایع که سلول های سرطانی را در جریان خون تشخیص می دهد به طور فزاینده ای به عنوان یک ابزار اضافی در فرآیند تشخیص استفاده می شود.

اگر یافته های اولیه تصویربرداری سرطان را نشان دهد، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما دستور بیوپسی ریه را برای شناسایی قطعی ضایعه می دهد. این ممکن است شامل آسپیراسیون با سوزن ظریف (FNA) باشد، که در آن یک سوزن از طریق دیواره قفسه سینه وارد تومور می شود تا نمونه کوچکی از سلول ها استخراج شود. در صورت وجود علائم قابل مشاهده سرطان احتمالی در راه های هوایی، نمونه برداری نیز ممکن است در حین برونکوسکوپی انجام شود.

تشخیص قطعی LCLC را می توان با بررسی سلول های بیوپسی شده در زیر میکروسکوپ انجام داد. با LCLC، سلول ها بزرگ شده و تمایز نیافته خواهند بود (به این معنی که شباهت کمی به سلول های طبیعی دارند).